Γυαλένια,Γκαζές,Βόλοι,Μπίλιες.Γυαλενάκια...

Το παιχνίδι παιζόταν ως εξής:

Τα παιδιά τραβούσαν ή χάραζαν στο χώμα μια μικρή γραμμή, όπου τοποθετούσε το κάθε παιδί μια γυαλένια. Εκεί γινόντουσαν πολλοί καβγάδες, γιατί έπρεπε οι γυαλένιες να  ήταν της ίδια αξίας. Όλες καινούργιες ή όλες παλιές. Πολλοί, λοιπόν. προσπαθούσαν δίπλα στις καινούργιες να βάλουν τις παλιατζούρες και τότε γινόντουσαν πολλές φασαρίες. Μετά χάραζαν μια άλλη μεγάλη γραμμή καμιά δεκαριά μέτρα μακριά από τη γραμμή που είχε τις γυαλένιες.

Αφού τελείωνε κι αυτή η διαδικασία έπρεπε οι παίχτες να συναγωνιστούν ποιος θα ρίξει τη μπίλια του πρώτος. Έριχναν λοιπόν όλοι τη μπίλια τους με στόχο να πλησιάσει και να σταματήσει όσο μπορούσε πιο κοντά στις γυαλένιες. Ο νικητής θα έπαιζε πρώτος.

Έπαιρνε λοιπόν τη μπίλια του, έβαζε το πόδι του πίσω από τη γραμμή των δέκα μέτρων και την πετούσε με στόχο να πετύχει τη γυαλένια που βρισκόταν στο κεφάλι της σειράς, γιατί τότε όλες οι υπόλοιπες γυαλένιες της σειράς γινόντουσαν δικές του. Η σειρά άρχιζε από αριστερά προς τα δεξιά. Αν η μπίλια του έβρισκε στη μέση της σειράς των γυαλένιων, έπαιρνε αυτή που πέτυχε και την έβγαλε έξω από τη σειρά, αλλά και όλες τις άλλες που βρισκόντουσαν προς τα δεξιά από αυτή που πέτυχε. Αν προσπαθώντας να βρει την πρώτη γυαλένια στο κεφάλι της σειράς, από απληστία για να τις πάρει όλες κι αστοχούσε, συνέχιζε ο δεύτερος παίχτης που είχε ρίξει τη μπίλια του πιο κοντά στη σειρά με τις γυαλένιες, μετά βέβαια τον πρώτο. Αν και αυτός αστοχούσε, τότε ακολουθούσε ο τρίτος και το παιχνίδι συνεχιζόταν μέχρι κάποιος να πετύχει τη γυαλένια της κορυφής.

Αυτός που κέρδιζε τις περισσότερες γυαλένιες ήταν ο πιο δεξιοτέχνης του παιχνιδιού. Η δεξιοτεχνία ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Πρώτα-πρώτα το ταλέντο, το σταθερό χέρι, οι καλές μπίλιες, η αυτοσυγκέντρωση αλλά κυρίως η εξάσκηση, κάτι που το ‘βλεπες αμέσως με τον τρόπο που το παιδί έριχνε τη μπίλια.

Άλλος ένας τρόπος που δυο παιδιά παίζανε γυαλένιες και βολάκια, και που παιζόταν μόνο στον Πόρο, ήταν ο παρακάτω:

Το ένα παιδί άφηνε στο χώμα ένα βολάκι ή μια γυαλένια. Το άλλο παιδί, έβαζε τη γυαλένια ανάμεσα στις πλώρες των παπουτσιών του, άνοιγε τα πέλματα έτσι ώστε να είναι ενωμένα τα τακούνια και τα δυο παπούτσια να σχηματίζουνε σχεδόν ορθή γωνία. Μετά έπαιρνε μια δική του γυαλένια, την έφερνε κοντά στο μάτι του, σημάδευε τη γυαλένια που ήτανε στο χώμα και άφηνε τη δική του με στόχο να πετύχει να βρει τη γυαλένια του αντιπάλου του. Αν την πετύχαινε την έκανε δική του, αν δεν έβρισκε το στόχο, τότε το άλλο παιδί έπαιρνε και τις δυο γυαλένιες και γινόταν αυτός ο παίχτης που θα σημάδευε τη γυαλένια του αντιπάλου του.

Οι γυαλένιες, ήταν ένα παιχνίδι που εύκολα μπορούσε να παιχτεί οπουδήποτε, οποτεδήποτε και από οποιονδήποτε. Συνήθως το παίζαμε στις γειτονιές, έξω από τα σχολεία, στο «Χάλασμα», στην παραλία και γενικά όπου μαζευόντουσαν παιδιά.

Απο Το Porosnews, Αφιέρωμα Παιχνίδια μιας αλλης εποχης : Βολάκια & Γυαλένιες...